my best friend tattoo

Mijn inspiratiebron

Norelle Rheingold, als je het aan mij vraagt een legende. Maar waarom? En hoe bekend is ze?

http://norelle-rheingold.blogspot.de (haar eigen blog)
https://www.facebook.com/pages/Fashion-Cant-Die-Norelle-Rheingold/186840634746014 (haar facebook)
http://blog.nastygal.com/features-and-shoots/nasty-gals-in-the-wild/2014/04/norelle-rheingold/ (interview met norelle)

Norelle Rheingold is een Duitse fashion blogger. Ze post eigenlijk alleen maar foto's van haar outfits. En zo vaak post ze eigenlijk ook niet. Saai zou je denken als je het zo hoort… Niets is minder waar, om het even in een saai Nederlands spreekwoord uit te drukken. Norelle Rheingold is een soort held voor mij. Ze is een van de grootste inspiratiebronnen die ik heb. (denk bij andere inspiratiebronnen bijvoorbeeld aan fashioninflux (blog) en vivienne westhood (mode ontwerper).)

Mode gaat niet alleen maar om het lichaam sieren. Je hoeft niet perse uit te komen op een zandloper figuur dankzij de vormen van je kleding. En de kleuren hoeven niet te matchen of in een kleurtoon te zijn. Waarom zouden we dat eigenlijk doen? Hoe saai wil je het hebben? Dan voelt het misschien beter? Of dan word je niet aangekeken? Anders zijn is eigenlijk maar iets engs. Door mode uitten mensen zich wel, maar je word al snel onderverdeelt in de saaie, populaire, ordinaire groep, of je hoort bij de nerds. Het maakt allemaal niet uit. Er word toch wel een stempel op je gedrukt. Mijn stijl is toch weel tikkie ordinair soms. Maar dit betekent niet dat ik ook gelijk ordinair ben. Persoonlijk vind ik het ordinaire tintje niet ordinair. Maar iedereen zal het toch zo noemen. Terwijl het eigenlijk gewoon mode is. Norelle Rheingold, maar ook meerdere bloggers dragen hun ordinaire kleding toch classy. Netpanty's, sexypanty's, heel veel bloot, hele korte rokjes, glimmende glitterende hakken… alles kan toch! Ze dragen gewoon hun eigen stijl. Bij Norelle gaat dit soms best ver, maar daarom is ze ook zo'n grote inspiratiebron voor mij. Ik wil ook alles kunnen doen en dragen wat ik wil. Ik wil ook een voorbeeld zo voor iemand kunnen zijn. En nee, ik vind ook zeker niet alles van haar mooi. Maar toch bewonder ik haar keer op keer. Door dit soort inspiratiebronnen wil ik telkens de grens op zoeken en blijf ik mode interessant vinden. Hieronder weer een foto van Norelle, een foto waar er weer een ordinair randje aan zit, maar waar de kleding toch weer in ''volle glorie'' gedragen word. Het haar en de 90's strik in het haar maakt het helemaal af. 

Hier zie je ook dat door de apartere accesoires alles een geheel word. De uitstraling van het geheel is wat het belangrijkst is in mijn ogen. Door deze blogger heb ik nog geen kwartier geleden een tattoo choker armband en ketting besteld en nieuwe netpanty's. Soms moet je er een touch van jezelf aan toevoegen, iets wat je zelf mooi vind en iets wat je zelf wel vind kunnen. Wat maakt het uit wat anderen vinden? Natuurlijk moet ik rekening houden met mijn werk en soms ook op andere plekken, maar voor de rest ben ik alleen maar meer aan het uitvogelen hoe ver ik kan gaan en waar mijn grens ligt. Wie ben ik? En wat past bij mij? 2 vragen die eigenlijk een te grote rol in mijn leven spelen, en daarom denk ik dat ik een perfecte mode ontwerper kan worden. 

nadenken? NO THANKS.

Wat mag wel? Wat mag niet? Wat kan wel? Wat kan niet? Er zijn zoveel dingen waar 'vrouwen' over nadenken. Ja, met name vrouwen. Want vrouwen denken veel. En dat is eigenlijk een zwak ding van ons geslacht. En daar kan ik soms aardig van balen. Want hoe nonchalant en vrij ik ook probeer over te komen. Ik kan me druk maken over de kleinste dingetjes. Hoe irritant? Ja, heel irritant… Maar goed, dat maakt ons nou eenmaal zoals we zijn. En iedereen heeft er wel eens last van. Maar als je stilstaat bij wat je doet en denkt, kan je misschien dat 'nadenken over alles' wel wat verminderen. Je kan je hele houding in alles zelfs veranderen. Want soms moet je natuurlijk uren mokken, nadenken en chagrijnig worden van alles, maar eigenlijk is het veel fijner om in een soort hippie flow me te gaan. Probeer eens op te letten wat je doet, denkt en zegt…

Want ik heb zo mijn eigen dingetjes die ik lekker laat gaan, waar ik me niks van aantrek, waar ik juist meer mee bezig ben en ga zo maar door. Misschien wel dingen die je juist moet proberen, kansen die je moet grijpen of beter gezegd, uitdagingen die je moet aangaan. Het leven is namelijk heel erg leuk.

stel je voor je zit in een ruzie die eigenlijk nergens over gaat, je vreet jezelf op van binnen en word er gek van. Je weet niet meer hoe je het moet aanpakken. Als je toegeeft voel je je zwak. Als je door blijft zeuren voel je je er ook niet fijn bij. Hoe moet je reageren en wat moet je doen? Ik zou dus zeggen, stop  met denken. Ja, dit kan heel vervelend zijn voor de andere persoon, maar stop met denken! Wat nou als je gewoon niet reageert? Het gewoon z'n gangetje laat gaan? Uiteindelijk komen jullie toch wel bij elkaar om te praten. Stop niet al je energie in die kleine ruzietjes. Het leven, of beter gezegd de tijd, gaat toch wel door. En je hoeft niet altijd zelf voor actie te zorgen.

Net als het idee van weer een avond uit en weer een avond teveel gedronken, teveel geld uitgegeven en jezelf weer eens lekker voor gek gezet. In plaats van spijt hebben moet je er de volgende dag om kunnen lachen. Wat nou mensen kijken je na? Net alsof anderen nooit plezier hebben? Het maakt geen ruk uit wat anderen vinden! Geniet van het leven en geniet van het gek doen. Over dat geld? Gewoon een andere keer rustiger aan doen. Je kan nog steeds genieten en op dezelfde manier feesten. Maar met minder geld moet dat ook lukken. Maak niet gelijk van wat geld een probleem. Soms mag je iets teveel uit geven, evenals iets teveel drinken.

Of misschien zo'n pleures dag dat je make-up niet goed zit? Ik zelf kan dan soms uren in de spiegel kijken, balen, pijnzen, soms huilen (letterlijk), gekke gezichten trekken en andere manieren zoeken waardoor ik toch het gevoel krijg dat m'n lelijke acne gezicht of make-up toch nog beter gaat lijken. Maar dit is tevergeefs. Ik weet hoe ik eruitzie, en ik heb er allang vrede mee dat ik niet de knapste ben. Ik heb wel karakter, hoeveel belangrijke is dat? Daarnaast straal ik dat ook nog eens uit, ik loop graag met m'n glimlach door het dorp heen en hou ervan als mensen me nakijken. Maar dan moet ik me wel goed voelen, want dan maakt het me niks uit wat mensen van me denken. En dat kan ook als m'n gezicht wat minder is. Want ik weet wie ik ben en wat ik uit wil stralen. Dat is belangrijk, dat is een gevoel wat je vast moet houden. En ook als m'n make-up wat minder zit kan ik nog lekker in mijn fel zitten. Want het gaat om jou, niet om wat anderen vinden.

Wat anderen vinden is dan ook het ding waar vooral vrouwen het meeste over kunnen nadenken.
VERSCHRIKKELIJK!

Istanbul 2014

Stoer doen…

Vanaf kleins af aan ben ik eigenlijk al een stoer meisje. Ik klom in elke boom en het maakte me vrij weinig uit hoe ik eruit zag of wat anderen van me vonden. Ik was een van de sterkste van de klas,  mocht soms zelfs met bepaalde spelletjes niet meedoen. En met stoeien moest ik de meester verslaan. Daarnaast was ik verzot op pokemon, een spelletje wat ik nu nog steeds uren kan spelen. Ik was een klein meisje met een hele sterke wil. Ik wist wat ik wilde en zette dan ook altijd stug door. Er was niemand die mij kon tegenhouden als ik weer een plannetje had. Mijn plannetjes, om het even zo te noemen, verschilden nog wel eens. De ene keer probeerde ik samen met een vriendinnetje een kabelbaan te bouwen vanaf mijn huis naar haar huis en de andere keer had ik een hele spel dag opgezet voor mijn familie waar ze dan aan mee konden doen op vakantie. Ik was eigenlijk altijd bezig. Iets waar ik nu nog steeds ‘last’ van heb.

Mijn mode gevoel was vroeger eigenlijk nergens te bekennen. Dat kwam eigenlijk later pas. Mijn oma, bij wie ik al klein kind vaak was omdat opa en oma op ons pasten, zit dagen lang achter de naaimachine, dit is/was haar werk. Als klein kind ging ik dan een leuk kleurig lapje stof uitkiezen en ik ging ik lappenrokjes maken, simpele topjes en kussentjes. Later, toen ik op de middelbare school zat, ging ik er zelf mee bezig. Uit het niets probeerde ik een soort gala jurk te maken. Dit viel toch vies tegen, maar ik vond het superleuk, en bleef dus wel proberen.

uiteindelijk kan je wel zeggen dat het omgeslagen is in een verslaving. Het maken, ontwerpen van mode, ernaar kijken, erover nadenken, erover praten en alles daarom heen. Hoe is mijn houding? en Wat voor gevoel straalt deze outfit uit? het kan soms heel ver gaan. Maar het is mijn passie, en van mijn passie wil ik graag mijn werk maken.