Stoned in paradise

Niet dat jij het niet bent.
Zo alleen.

Laten we losgaan.
Samen
In het niets
Weg van de wereld.
Dansend.
Uren lang.
Ik voel jou warmte.
Toch ben ik bang.


Zo ben je niet.
Zo anders.
Zo alleen.
Weg van de wereld.
Alsof je zo verdween.
Maar het maakt niet uit.
Want je ogen glinsteren.
Je bent jezelf niet.
Maar zo voelt het fijn.


Laten we dansen.
Gewoon omdat het kan.
Het voelt fijner als we dansen.
De wereld gaat zn gang.
Je lichaam raakt de mijne.
Je warmte voelt koud.
Maar uren lang blijven we bewegen.
Met jou word ik ooit oud.


De werkelijkheid betaat niet.
Tenminste niet voor jou.
We leven in een hele andere wereld.
Je bent vergeten hoeveel ik van je hou.
Ik kan alleen nog maar genieten.
Van dit prachtige moment.
Maar dat komt alleen maar,
Omdat jij jezelf niet meer bent.
De wereld neemt je over.
Niemand kan er iets tegen doen.
Laten we maar nooit meer denken aan de tijden van toen.


Nu dansen we.
Nachten lang.
Levend in onze eigen wereld.
Levend in ons eigen paradijs.
Lichtjes die twinkelen.
Kleuren lijken zo mooi.
De wereld lijkt beter zo.
Maar tussen ons is het een grote zooi.


Laten we dansen nu.

the way i like to think

writing art

Vertel me hoe ik precies zoals jou dansen kan.
De beweging zo vloeiend,
De ene been voor de ander.
Alsof je door de lucht zweeft,
Zo mooi.
Maar hierdoor ben je gevallen.
Een prooi.
Maar hoe zwak je ook bent,
Ik wil weten hoe je het doet.
En ookal wou je niet met hem dansen.
Je weet dat het moet.
Samen gaan jullie verder.
Sierlijk op de maat.
Nog steeds weet ik dat je zwak bent.
Maat je blik lijkt kwaad.
Je moet je sterk voordoen.
Sierlijk is het niet.
Maar wanneer je benen weer beginnen.
Is het net alsof je blij bent zonder mij,
Geen verdriet.

writing art

vertel me

De dagen duren langer.
het zijn minuten,
die tikken op het gevoel van mijn gemis.
Niemand kan mij vertellen,
hoe lang deze sleur is.
Maar ik mis je,
en ik wilde het je vertellen.
Maar je kon amper kijken,
tranen tellen.
Waarom loopt het zo moeilijk.
Is het zo ver weg.
Maar niemand hoort me wanneer ik fluister,
of de belangrijke dingen zeg.
En toch smeek ik je,
om te luisteren naar mijn woord en traan.
Maar je wilt niet,
maar blijft wel staan.
Je ogen, die nog steeds schitteren in het licht.
Ik wou dat ze het waren,
maar ze zijn niet op mij gericht.

writing art

bouwen

Ik probeer alles weer bij elkaar te pakken.mijn muur weer op te bouwen.
En ik vraag je,
kan je voor altijd van me houden?
Hoe moeilijk is het,
om te doen alsof,
of eerlijk te zijn.
Ik weet het niet meer.
Mijn muur word steeds hoger.
ik blijf rondjes lopen binnen in.
Mijn gedachten kunnen niet weg.
Zitten ook opgesloten.
Opgesloten achter mijn muur.
Maar hoe kan jij er dan doorheen?
verander je van gedachten?
Zoals mijn theorieën zeggen.

Als de toekomst zo is,
zal mijn muur misschien vallen.
maar ik zal mijn muur hoger opbouwen.
En mijn hele hebben en houden erachter stallen.

niemand komt dicht bij me.

writing art

even tussendoor, i'm still happy. gedichten zijn het alleen soms wat minder.

verder omhoog

Ik zie mezelf zitten.
Ver weg van hier,
alleen.
Op mijn knieen en mijn handen vooruit.
Smekend om liefde,
Schreeuwend,
Luid..
Elke keer als ik omhoog klim.
In die spiraal van verdriet.
Bijna boven, met m’n handen op de kant.
Maar er is weer iemand die mij ziet.
je drukt mijn handen van de kant,
Val weer naar beneden.
hoe kan ik ook ooit verder komen.
Er is geen reden.

work in proces

ready to wear

met afwerkingen en al, ik ben supertrots. Gisteren heb ik samen met oma alles afgewerkt. vanaf het rimpelmouwtje tot een satijnen randje aan de halslijn is mijn prototype zo goed als klaar voor de modeshow. Nog even schoenen vinden die er bij passen en de laatste puntjes op de i zetten met mijn procesboek en maandag ga ik rocken! (: 

mijn eerste model voor het proef proto-type