spanning stijgt

De eerste grote envelop is de deur uit. Volgeplakt met postzegels, foto's van mijn werk en een lange motivatiebrief ligt hij nu in een postbus. Deze envelop gaat richting Amsterdam, of beter gezegd, richting AMFI. Hoe ik het nu zie, mijn eerste keuze voor een school volgend jaar. Ik zie het al wel voor me, zwoegen op  het AMFI. Ervoor zorgen dat ik alle precies zo creëer zoals ik het wil. Maar eerst moet ik door de toelating. De toelating van AMFI bestaat uit een motivatiebrief die je moet schrijven/invullen. Foto's van je werk die je bij moet voegen, en deze foto's moet je toelichten. Als je hier door heen komt word je volgens mij uitgenodigd voor een gesprek en een dag? Of misschien een thuisopdracht. Dat weet ik niet precies. Maar ik zal jullie in ieder geval op de hoogte houden.

basisschool tijd

porn

het schilderij is nog lange niet af, maar het is m'n laatste project van kunstbeschouwing. Op naar weer een goede beoordeling (: (:

geen school meer

Ik was dus gestopt met mijn opleiding, en ik wist zeker dat ik volgend jaar het nog eens zou gaan proberen aan de kunstacademies. Misschien kon ik nog instromen bij de docentenopleiding? Dan had ik eigenlijk een goede vooropleiding voor volgend jaar, en dan weet ik ook al hoe het gaat op een kunstacademie. Dat leek dus een hele goede optie. Maar omdat ik teveel had gemist mocht dit ook niet. Daar was ik nog wel aardig boos om, maar niemand kon er wat aan doen. Wel konden ze mijn toelating van dat jaar verlengen tot volgend jaar. Ze vonden me dus wel goed, dat was in ieder geval fijn om te weten. Ik ga me gewoon een jaartje oriënteren, dacht ik. Totdat ik de vooropleiding van Artez tegen kwam. Dit is eigenlijk mijn laatste kans? Dan blijf ik er wel mee bezig! Misschien helpt het me wel heel erg? Maar het is wel duur zeg. Er spookten van allemaal dingen door mijn hoofd. Uiteindelijk besloot ik gewoon te bellen naar Artez. Ze wisten meteen wie ik was, en ze hadden me de vooropleiding al willen voorstellen! Voordat ik het wist was ik al bezig met opgeven. Ik had er nog helemaal niet aan gedacht dat het ook nog betaald zou moeten worden. Maar gelukkig stemden papa en mama er wel mee in. Ik had de kennismaking en een lesdag al gemist, maar dat was niet erg. Ik kon nog makkelijk meekomen zeiden ze. Met volle moed ging ik de dag erna, zaterdag, al naar Arnhem. Op naar school!  

Mijn eerste les was Graphic. Als nieuweling kwam ik in een klas die elkaar al wel kende. Dat was opzich nog best even slikken in het begin. Want ik ben er geen fan van om de hele dag mijn mond te houden. Gelukkig was ik vanaf de eerste pauze niet meer alleen. Met twee meiden breng ik nu elke zaterdag de dagen door. De ene keer voelt een dag super lang en de andere keer is de dag zo over. Dat ligt natuurlijk ook aan de vakken. Ik weet in ieder geval wel dat de vooropleiding me heel erg helpt om nieuwe dingen te leren en te ontdekken!

oma, mijn grootste inspiratiebron!

Nog steeds vraag ik me wel eens af, waarom nou eigenlijk mode? En waarom ben ik net een beetje anders? Dat ben ik eigenlijk altijd al wel geweest. Zou het makkelijker zijn als ik ook gewoon net als iedereen een fysio opleiding zou gaan doen? Of misschien gewoon rechten studeren? Dan weet je in ieder geval wel waar je aan toe bent. Mijn vriendinnen strijden allemaal voor school. De een meer als de ander. Maar soms lijkt het alsof het hun allemaal makkelijker afgaat. Ik moet vallen en weer opstaan. Maar ik geniet ervan. Ik weet trouwens ook wel dat ook mijn vriendinnen het niet altijd even makkelijk hebben hoor!

Maar even de hoofdvraag. Waarom nou eigenlijk kunst? Waarom nou eigenlijk net mode? Eigenlijk heb ik het aan mijn oma te danken. Mijn oma is een geweldig inspirerend persoon die altijd met mode bezig is geweest. Maar dat deed ze dan wel op haar manier.  Uren heeft ze achter haar naaimachine gezeten om simpele t-shirtjes in elkaar te zetten, maar ook om de mooiste trouwjurken met een beetje van haar magie te maken! Vroeger moesten mijn opa en oma nog wel eens op mijn zusje en mij passen. Dit waren de leukste dagen! Stiekem snoepjes pikken uit de kast, met opa mee naar de groentetuin of met oma knuffeltjes, lappenrokjes en kussentjes in elkaar zetten. Ik kon er van genieten om de in de grote tassen op zolder, de leukste lapjes uit te kiezen en hiervan een kussen te maken. Ook vond ik het geweldig als oma weer een nieuwe prinsessenjurk had gemaakt voor mij of mijn zusje. En als er iemand langskwam voor oma, moesten we even wachten. Oma ging met die vrouwen naar boven om de kleding door te passen, misschien hier en daar een speld erin te spelden omdat ze nog wat moest aanpassen en soms knipte ze een stuk stof eraf omdat een mouw veel te lang was. Die dagen kan ik me nog goed herinneren. Mijn oma is voor mij ook dan net een vriendin. Als ik weer ergens niet uitkom, of ik wil iets net anders hebben, wil ze me altijd helpen. Want nu delen we dezelfde passie! Ik kan nog zoveel leren van haar!

hetzelfde schuitje

Het stukje dat jullie hieronder hebben kunnen gelezen was mijn eerste toelating op de kunstacademie Artez. Een super goede kunstacademie. De opleiding Fashion & Design heeft zelfs de Grand Seigneur in 2011 toegekend gekregen. Voor het eerst werd deze prijs aan een opleiding uitgereikt.

 Ik was er op dat moment ook nog lang niet klaar voor. Ik had alleen maar kunstwerkjes van de middelbare school, en een collectie van kunstbende. Ik was wel vastberaden dat ik het wilde doen, maar ik was er nog lange niet. Na Artez heb ik ook nog een toelating gehad op de Rietveld academie in Amsterdam. Hier kwam ik alleen door de eerste ronde.  In totaal zijn het er twee, dus ook hier was ik uiteindelijk afgewezen. Daarna heb ik nog toelating gedaan aan Artez voor de docent beeldende kunst en vormgeving opleiding. Hier was ik wel toegelaten, maar hier voelde ik me echt niet thuis. 

Uiteindelijk ben ik heel wat anders gaan doen. Geen idee hoe ik er bij kwam, en waarom ik er voor gekozen heb. Maar ik ging een creatieve media opleiding doen genaamd media, communicatie en informatie. Korter gezegd, de MIC. De hoi-week, of beter gezegd de introductieweek van Saxion was zeker het hoogtepunt van die opleiding die voor mij wel drie weken heeft geduurd. Daarna heb ik snel mijn zinnen weer op een echte creatieve opleiding gezet. Dat past toch wel beter bij me.

 Ik zit dus nu weer in hetzelfde schuitje als in het begin. Gelukkig wel met iets meer ervaring, en op een hele andere manier, maar ik moet weer naar al die enge toelatingen. Ik ben op dit moment eigenlijk al met twee toelatingen bezig, en ik wil jullie vertellen hoe het is om als nieuweling binnen te komen in deze wereld. Eigenlijk een vrij harde wereld. Want alle kunst academies (maar ook AMFI bijvoorbeeld) roepen dat ze alleen de beste van de beste willen hebben. Hoe bereik je dat nou eigenlijk? Ik heb ook geen idee. Maar ik ga in ieder geval mijn verhaal doen, en jullie laten zien hoe het er bij mij aan toe gaat. 

Hoe het begon

Ik zat bij m’n vader in de auto. Nog niet eens heel erg gespannen. Tassen volgeladen met al mijn kunstwerken lagen verspreid over de achterbank en in de achterbak. ‘Het moet wel goedkomen toch?’, dacht ik bij mezelf. Uiteindelijk aangekomen in Arnhem was het zoeken naar een parkeerplek weer hetzelfde, we reden een aantal keer langs Artez heen, en samen besloten we dat ik er maar vast naar toe ging. Uit de auto sleurde ik m’n overvolle koffers. Het was al een moeite om alles vast te houden. Nu moest ik ook nog eens naar binnen zien te komen. En dan die trappen die me te wachten stonden! Had ik te veel mee? Zouden ze raar opkijken als ik binnen kom lopen? Of misschien heb ik wel te weinig mee? Dan kan ik zo weer gaan! Alles wat mogelijk was, maar ook alles wat onmogelijk was stroomde door m’n hoofd. Ik hoefde nog maar ongeveer honderd meter te lopen, en dan was m’n eerste toelating. De spanning werd telkens erger. Maar ik moest rustig blijven van mezelf. Ik had me al de meeste rare dingen voorgesteld thuis. Vanaf het begin tot het eind had ik eigenlijk al uitgestippeld hoe het zou gaan, hoe iedereen zou reageren en hoe het eruit zou zien. Ik had het gevoel dat het goed zou gaan en ik toegelaten zou worden.  Met dat gevoel ging ik ook naar mijn toelating toe. Dat is opzich wel een lekker gevoel moest ik toegeven. Ik was al bij de ingang aangekomen voordat ik er erg in had. Ik dacht teveel, dat is een ding waar ik die dag wel zeker van was. Ik opende de deur en sleurde mijn koffers de eerste trap op. Iedereen kon zien dat ik hier niet hoorde, want ik liep gelijk naar de conciërge. ‘He, waar moet ik naar toe voor de mode toelating?’.  Ik werd helemaal naar boven gestuurd. Ik sleurde m’n koffers de trappen op en toen ik eenmaal boven was, schrok ik van de mensen die er al waren. Ik had nog wel m’n best gedaan om er een beetje apart of artistiek uit te zien. Maar nu ik deze mensen zag, wist ik weer dat ik nog steeds gewoon Karlijn was. Ik zette m’n koffers naast een van de laatste twee lege stoelen neer, en ging zitten. Om mijn ongemakkelijke gevoel weg te halen, haalde ik al snel m’n mobiel tevoorschijn en stuurde ik gelijk m’n papa een whatsappje. Waaaaaaaar was ik nu weer beland? Het leek wel heel erg lang te duren voordat ik eindelijk aan de beurt was. Mensen kwamen blij, zielsgelukkig maar ook huilend naar buiten. Van de meeste kwam je het wel te weten of ze toegelaten waren. Maar sommigen lieten ook niks merken. Dat zorgde wel voor wat zenuwen. Toen ik juist alle tweets aan het doorlezen was hoorde ik opeens mijn naam.  Eindelijk was ik aan de beurt. Ik pakte weer alles op, en duwde alles de ruimte binnen. Er werd gebaard naar me dat ik door mocht lopen, en bij het laatste tafeltje kon gaan zitten.  Zelf had ik verwacht dat ik mooi mijn verhaal kon gaan houden, en ze goed zouden luisteren. Maar ze begonnen al gelijk met de vragen, ‘wat doe je hier eigenlijk? Weet je zeker dat je dit wil? Heb je je nog bij andere studies aangemeld?’ En zo ging het nog wel even door.  Toen ik mijn toelatingsopdracht mocht laten zien, waar ik die nacht daarvoor echt te lang aan gewerkt had, en waar ik ook super trots op was, dacht ik even dat ze wat positiever gingen worden. Maar ook hier bladerden ze heel snel door heen. Eigenlijk was er niks van hun gezichten af te lezen. De twee studenten en de docent die voor me zaten keken wel, en toonden veel interesse. Maar daarentegen wist ik niet meer wat ik moest verwachten. Mijn laatste hoop was een pronkstuk wat ik bij handenarbeid heb gemaakt, een supermooie ketting. Een soort prehistorische vondst. Maar ook dit kon nog niet voor een klein lachje zorgen. Nadat ze alles met snelheid doorgebladerd hadden, kreeg ik te horen dat ik niet toegelaten was. Dit was voor mij best een grote schok. Want ik was er bijna vanuit gegaan. ‘Huh? Hoe kan dit?’, dacht ik. Ik moest maar even bij textiel gaan kijken op Rietveld. Verslagen liep ik de deur uit. Al mijn spullen zaten in de koffers gepropt, en ik wist niet hoe snel ik weer de trappen af moest. Op naar papa, die nog in de auto aan het wachten was. Wat een ramp, mijn eerste toelating. Maar nog steeds zit ik hetzelfde schuitje. Op dit moment kijk ik alweer naar de toelating van Fashion design van Artez. Die toelating waar ik vorig jaar met trillende beentjes naar toe ben gegaan, en verward weer naar buiten kwam. 

achterkant bundel

In mijn gedichtbundel zijn gedichten over meerdere onderwerpen terug te vinden, een daarvan is de tweede wereldoorlog. Want naast mijn interesse voor de geschiedenis van de Berlijnse muur heb ik ook zo mijn interesse voor geschiedenis van de tweede wereldoorlog.  Er word geschreven vanuit het oogpunt van de slachtoffers van de oorlog. Een voorbeeld hiervan is een stuk uit het gedicht ‘Auf dem Weg’.


‘Geen toekomst’ zeg ik.
Mensen kijken me vragend aan.
Iedereen loopt.
Ik blijf alleen staan.
Een stomp in mijn rug.
M’n knieën bewegen weer stug.
Stappen, vooruit, sneller, omhoog.
Niet alleen ik,
ook al die anderen.


In dit gedicht beschrijf ik de tocht die word gelopen vanuit het oogpunt van een klein jongetje. Hij loopt  richting de steengroeve waar de gevangenen hele dagen moesten werken. Door dit werk zijn ook velen omgekomen.


Na mijn eerste ontmoeting met het kamp Buchenwald heb ik dit gedicht geschreven.  Alles wat ik in der loop van de jaren mee heb gekregen over de oorlog heeft een grote impact op mij gehad, en daarom heb ik hier ook een reeks gedichten over geschreven. Naast dit onderwerp, heb ik ook nog gedichten over vele andere onderwerpen.

over wat ze zeiden

Heyhey, Zoals jullie weten smacht ik er al tijden naar om mijn eigen gedichtenbundel uit te geven. Vol trots schrijf voeg ik elke keer een gedicht toe aan mijn selectie die ik graag aan anderen laat lezen. Na veel positieve reacties kwam ik er dan ook op om er eens echt werk van te gaan maken. Via het platform brave new books kwam ik erop om mijn eigen gedichtenbundel hier te laten drukken. Mooi makkelijk want het kan hier per stuk. Na een half jaar heb ik nu een selectie van 80 pagina's. De gedichten gaan over meerdere onderwerpen. Zoals de historie waar ik me in interesseer. Hieronder valt de Berlijnse muur en de tweede wereldoorlog. Maar ook persoonlijke gedichten en gedichten over mensen/gebeurtenissen om me heen. Jup, ik ben helemaal trots. Ik heb ook altijd al gehoopt dat mijn gedichtenbundel misschien zelfs wel in de boekhandel kon komen. Na overleg met de boekhandel van Holten, zijn we eruit gekomen dat er nog aan te werken is. Sommige gedichten zijn niet confronterend genoeg, mijn persoonlijke gedichten zouden beter zijn? Jammer genoeg heb ik er weinig verstand van. Ik heb altijd mijn gevoel z'n gang laten gaan. En met de verhalen van opoe, alles wat ik op heb gestoken bij de concentratie kampen, het museum van de Stasi, soms ook nog een beetje m'n hersens voor wat informatie wat ik erin verwerkt heb. Jammer genoeg mag mijn bundel die ik nu af heb dus niet in de boekhandel komen. Omdat ik voor mezelf het idee heb dat ik toch aardig wat heb bereikt, geef ik mijn bundel toch uit via het platform. Daarnaast blijf ik toch werken aan een gedichtenbundel van hoger niveau, die ook een boekhandel wil verkopen. Ja ik blijf lekker doorzetten. Daarnaast neemt niet weg, dat ook de boekhandel van Holten wel hun complimenten geeft. Voor iemand die er nooit mee bezig is geweest qua typografie etc. was het toch wat moois. Zelf ben ik er ook trots  op, en hoop ik de mensen die het wel zullen lezen, toch te kunnen raken, confronteren, laten voelen hoe ik me kan voelen, kennis laten maken met de geschiedenis, zich verdiepen in de dromen, gedachten, fantasieën die zich afspelen in mijn gedichten. Ja ik ga hem toch te koop zetten. Je kan mij contacteren over mijn gedichtenbundel op mijn e-mailadres: Karlijnbekkernens@gmail.com . Daarnaast komt er ook een link naar bol.com. (Familie etc. eerst mailen graag als jullie dit lezen.) Iedereen heel erg bedankt die mijn gedichten altijd wel gewaardeerd hebben! Nu heb ik een nieuw doel. Ook mijn dichttalentje naar een hoger niveau brengen.

cover gedichtenbundel