Hoe het begon

Ik zat bij m’n vader in de auto. Nog niet eens heel erg gespannen. Tassen volgeladen met al mijn kunstwerken lagen verspreid over de achterbank en in de achterbak. ‘Het moet wel goedkomen toch?’, dacht ik bij mezelf. Uiteindelijk aangekomen in Arnhem was het zoeken naar een parkeerplek weer hetzelfde, we reden een aantal keer langs Artez heen, en samen besloten we dat ik er maar vast naar toe ging. Uit de auto sleurde ik m’n overvolle koffers. Het was al een moeite om alles vast te houden. Nu moest ik ook nog eens naar binnen zien te komen. En dan die trappen die me te wachten stonden! Had ik te veel mee? Zouden ze raar opkijken als ik binnen kom lopen? Of misschien heb ik wel te weinig mee? Dan kan ik zo weer gaan! Alles wat mogelijk was, maar ook alles wat onmogelijk was stroomde door m’n hoofd. Ik hoefde nog maar ongeveer honderd meter te lopen, en dan was m’n eerste toelating. De spanning werd telkens erger. Maar ik moest rustig blijven van mezelf. Ik had me al de meeste rare dingen voorgesteld thuis. Vanaf het begin tot het eind had ik eigenlijk al uitgestippeld hoe het zou gaan, hoe iedereen zou reageren en hoe het eruit zou zien. Ik had het gevoel dat het goed zou gaan en ik toegelaten zou worden.  Met dat gevoel ging ik ook naar mijn toelating toe. Dat is opzich wel een lekker gevoel moest ik toegeven. Ik was al bij de ingang aangekomen voordat ik er erg in had. Ik dacht teveel, dat is een ding waar ik die dag wel zeker van was. Ik opende de deur en sleurde mijn koffers de eerste trap op. Iedereen kon zien dat ik hier niet hoorde, want ik liep gelijk naar de conciërge. ‘He, waar moet ik naar toe voor de mode toelating?’.  Ik werd helemaal naar boven gestuurd. Ik sleurde m’n koffers de trappen op en toen ik eenmaal boven was, schrok ik van de mensen die er al waren. Ik had nog wel m’n best gedaan om er een beetje apart of artistiek uit te zien. Maar nu ik deze mensen zag, wist ik weer dat ik nog steeds gewoon Karlijn was. Ik zette m’n koffers naast een van de laatste twee lege stoelen neer, en ging zitten. Om mijn ongemakkelijke gevoel weg te halen, haalde ik al snel m’n mobiel tevoorschijn en stuurde ik gelijk m’n papa een whatsappje. Waaaaaaaar was ik nu weer beland? Het leek wel heel erg lang te duren voordat ik eindelijk aan de beurt was. Mensen kwamen blij, zielsgelukkig maar ook huilend naar buiten. Van de meeste kwam je het wel te weten of ze toegelaten waren. Maar sommigen lieten ook niks merken. Dat zorgde wel voor wat zenuwen. Toen ik juist alle tweets aan het doorlezen was hoorde ik opeens mijn naam.  Eindelijk was ik aan de beurt. Ik pakte weer alles op, en duwde alles de ruimte binnen. Er werd gebaard naar me dat ik door mocht lopen, en bij het laatste tafeltje kon gaan zitten.  Zelf had ik verwacht dat ik mooi mijn verhaal kon gaan houden, en ze goed zouden luisteren. Maar ze begonnen al gelijk met de vragen, ‘wat doe je hier eigenlijk? Weet je zeker dat je dit wil? Heb je je nog bij andere studies aangemeld?’ En zo ging het nog wel even door.  Toen ik mijn toelatingsopdracht mocht laten zien, waar ik die nacht daarvoor echt te lang aan gewerkt had, en waar ik ook super trots op was, dacht ik even dat ze wat positiever gingen worden. Maar ook hier bladerden ze heel snel door heen. Eigenlijk was er niks van hun gezichten af te lezen. De twee studenten en de docent die voor me zaten keken wel, en toonden veel interesse. Maar daarentegen wist ik niet meer wat ik moest verwachten. Mijn laatste hoop was een pronkstuk wat ik bij handenarbeid heb gemaakt, een supermooie ketting. Een soort prehistorische vondst. Maar ook dit kon nog niet voor een klein lachje zorgen. Nadat ze alles met snelheid doorgebladerd hadden, kreeg ik te horen dat ik niet toegelaten was. Dit was voor mij best een grote schok. Want ik was er bijna vanuit gegaan. ‘Huh? Hoe kan dit?’, dacht ik. Ik moest maar even bij textiel gaan kijken op Rietveld. Verslagen liep ik de deur uit. Al mijn spullen zaten in de koffers gepropt, en ik wist niet hoe snel ik weer de trappen af moest. Op naar papa, die nog in de auto aan het wachten was. Wat een ramp, mijn eerste toelating. Maar nog steeds zit ik hetzelfde schuitje. Op dit moment kijk ik alweer naar de toelating van Fashion design van Artez. Die toelating waar ik vorig jaar met trillende beentjes naar toe ben gegaan, en verward weer naar buiten kwam.