writing art

Omdat ik met graphic bezig was met gedichten, dacht ik dat dit er ook wel op zou kunnen.
Ik heb nu mijn gedichtenbundel zo goed als af, en ik ben alleen nog bezig met de opmaak samenvatting etc. hij zal uiteindelijk op bol.com komen, en heel misschien in de boekhandel in holten. (en misschien op de e-reader) hier een klein voorproefje.

Little girl

 Klein meisje,

 Hoe kon je zo sterk zijn?

 Alles overleven?

Waarom ben je nooit gevlucht?

 Maar heb je ervoor gekozen om zo te leven.

 Pijn en liefde stroomden door elkaar.

 En je zei het nooit

 Maar het was zwaar.

 Telkens blijf je dromen,

 En blijf je zien.

 Wat een ander niet zou willen.

 Verandert jou leven misschien?

 Hoeveel verantwoordelijkheid kunnen ze verwachten.

 Wat je eigenlijk al heel lang bij je draagt.

 En met het zicht vooruit.

 Zorgen ze dat niemand meer teveel van je vraagt.

 Dus klein meisje,

 Blijf vechten,

 En je zal andere dingen gaan zien.

 Ooit word je gelukkig en denk je,“dit is wat ik werkelijk verdien.”

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Nooit opgeven

laat me gaan waar ik wil.
laat me staan waar ik wil.
Ik wil wel verder.
Maar niet zoals het moet.
Ik wil niet ouder worden.
Ik wil blijven zoals ik ben.
Zoals ik het noem overleven.
Echt leven.

Laat me zijn.
Zijn hoe ik ben.
Nog jong.
Van alles beleven.
Nog zo jong,
mezelf aan de wereld overgeven.

Want er is nog zoveel mee te maken.
En ik wil niet verder.
Niet oud worden,
of opgroeien.
Opgroeien betekent opgeven,
en opgeven doe ik niet.
Want ik blijf voor altijd jong.
Zo jong,
om nog zoveel mee te maken.

Want hoe moeilijk is het om op te groeien,
en jezelf te blijven?
De tijd tikt door,
en er zal teveel achterblijven.
Alleen sommige volwassenen,
Zijn de kinderen die het overleefden.
Want de maatschappij laat je opgroeien.
Je hele leven lang.
Laat je opgroeien om mee te gaan.
Maar de wereld maakt me bang.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

kelder

Goedemorgen wereld,
het bewijs dat ik nog leef.
deuren en ramen blijven gesloten.
Want hij wil dat ik alles geef.
Licht piept door die kieren en gaten.
Ik kan niet praten.
De stilte doet zowaar pijn.
Maar hij wil me houden waar ik ben
en dat is klein. 

Snel komt hij terug,
Hij zal schelden en het me laten voelen.
Al zijn emoties komen eruit,
ze zullen mij overspoelen.
Ik krijg het als pijn,
als gevoel,
als verdriet.
De meeste pijn voor mij,
is dat niemand hierbuiten het ziet.

Dagen en nachten,
Ik blijf opgesloten
en zit alleen.
Niemand mist me,
of zoekt me.
Ik moet hier zelf door heen.
Ik zit gevangen in een kelder,
en kan er niks meer aan doen.
Het is beter om me aan alles over te geven,
en proberen aan zijn eisen te voldoen. 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

Eersteklas

M’n buurman en m’n moeder,
in een rij lopen we achter elkaar aan.
Telkens sneller,
niemand mag blijven staan.
M’n broertje en m’n tante,
zoveel mensen die ik ken lopen erbij.
Niemand durft wat te zeggen,
allemaal lopen we in dezelfde rij.

Geduw en getrek,
de trein in,

we moeten.
Luidt kraakt het hek.
Splinters boren zich in m’n voeten.
Ieder op een halve vierkante meter.
Je voelt elkaars angst.
In de wagon wordt het heter en heter.
De Duitsers doen lacherig over hun ‘vangst’.

Niemand weet waar we heen worden gebracht,
maar de trein begint snelheid te maken.
Ik pak m’n moeders hand en fluister zacht,
‘Ik ben zo bang dat ik jullie allemaal kwijt zal raken’.

Het voelt zo raar,
want mama praat het niet goed.
Ze fluistert alleen voorzichtig,
‘Niemand weet wat een dictator met mensen doet’.

 

 

PRINCESS DAYS

ducktape verhalen

DUCKTAPE VERHALEN. ja huh hoezo ducktape? ja echt ducktape. met de workshop had ik ook de presentatie van alles. het groene jurkje hieronder op de foto's had ik thuis gemaakt. met vele andere dingen zou ik gaan presenteren. Alles werd perfect opgehangen. alle foto's helemaal recht, geen tape, punaises of plakband te zien. De poppen stonden netjes naast elkaar met de outfits. Maar mijn groene jurkje, wat een hell. Paste niet op de poppen van school. Of mijn pop thuis heeft anorexia, of de poppen op school zijn te dik. what to do? NOG VIJF MINUTEN, word op een veel te harde toon door de werkruimte geroepen. Iedereen is druk in de week om alles op te ruimen, en had alles nog staan. Ik stond nog steeds met mijn groene jurkje in mijn handen en een paspop die naar mijn idee overgewicht had. Denise, mijn redding, had tape mee. keiharde zwarte dikke tape. Zeker dat het jurkje zou blijven hangen. Na nog 5 minuten twijfelen of ik hem wel zou laten hangen, want het kon toch eigenlijk echt niet, heb ik het gelaten voor wat het was. Op het moment dat de hele groep bij mijn werk stond, werd het langzaam beoordeeld, veel gepraat en gelul. Opzich was het positief, maar ik brabbel altijd nogal veel terug om te proberen beter te lijken. Toen de leraar (eigenlijk een net afgestudeerde van Artez bij mode) zei; en dat groene jurkje dan…, schoot ik dus volkomen in de stress. Hoe ga ik me hier uit praten? Achter me hoorde ik een vrouwen stem. Geweldig, zo mooi, echt een rauwe manier van presenteren. GE-WEL-DIG!!! ik geloofde m'n oren en ogen niet. wat gebeurt er?? Magda zei het, het hoofd van de vooropleiding maar ook van mode. een belangrijk persoon op Artez volgensmij. Ik zou mezelf hiermee kunnen onderscheiden. Er is nog lange tijd zeebeer positief over gepraat. zelf snap ik er nog steeds vrij weinig van. Ik had het groene jurkje op de muur gesmeten met lompe zwarte tape en dit was dan de geweldige, rauwe, onderscheidende, mooie vernieuwende manier van presenteren? huh? uiteindelijk hebben ze me het idee gegeven om meer van dit soort jurkjes te maken (zie ook het andere grijze jurkje die nu ook groen gespoten is) en deze te presenteren opgehangen aan de muur. De ducktape wil ik weglaten. Maar misschien onderscheid ik mijzelf er wel mee? Ik ga in ieder geval vrolijk aan het werk op de pop en met spuitbussen. kijken hoever ik kom. uiteindelijk zal ik wel horen of het leuk is om te laten zien, of misschien wel helemaal niet. in ieder geval een mooie beoordeling. happy me! DUCKTAPE RULES. 

moulage fashion workshop

fashion workshop huiswerk leggooooo

graphic workshop

Het subjectieve object.. Ja, op zich klinkt het al niet zo leuk. Uiteindelijk viel het gelukkig heel erg mee. Iedereen moest een object mee. Daar denk ik dan dus niet zo lang over na. En het werd een simpel potje met een foto erop gedrukt. Niet iets speciaals dus. Toen moesten we 10 minuten over ons object gaan schrijven. Over een potje dus. Maar het ging makkelijker als gedacht. Vanaf dat punt moesten we een onderzoek verrichten naar de vorm van het object. Hierbij moesten we aan alles denken. En er is geen juiste manier om het onderzoek te doen.. Voor mij een vage opdracht waar ik niet echt wat mee kon. Het moest wel gestructureerd zijn, en mensen moesten kunnen zien hoe jij denkt. Uiteindelijk moesten we hiermee een boekje gaan maken. Er staat een foto van 5 personen voor op. Ik heb besloten om er een ''emotionele'' betekenis aan te geven, en het potje te presenteren hoe ik het zie of graag wil zie. Mijn fantasie erbij gebruiken dus!

Met het potje ben ik gaan stempelen. Dit heb ik met een soort verf gedaan, en later bewerkt. Wat je dus heel mooi ziet zijn de structuren van de verf en de grote verschillen in de afdrukken die ik heb gemaakt, in het algemeen maar ook wanneer je het uitvergroot.. Hieronder de stempels die ik uiteindelijk in m'n boekje heb gezet.

 

 Daarnaast heb ik ook nog foto's gemaakt. om het mysterieus te houden heb ik er voor gekozen dit met de scanner te doen. dan krijg je dus een heel ander beeld van het potje. De foto's zijn soms een beetje vaag of onduidelijk, maar dit is niet storend in het geheeld. Ik vond het zelf wel iets hebben om weer op een andere manier het potje te presenteren.. Hieronder de foto's.

Daarna ben ik verder gegaan op de personen. Allemaal bij de naam genoemd heb ik gedichten toegevoegd. 

 -------------------------------------------------------------------------------------------------------

Sophie

Zoveel kou,
als een deken.
Het was wat haar warm hield.
Alleen liep ze.
Maar ze was mooi.
Dat fluisterde ik.
Want het mocht niet te hard.
Niemand mocht het horen.
Ook zij niet.
Ze moest in die waan blijven.

Alleen liep ze.      
De berg op.
De donkere nacht kwam met snelheid.
Nog ver,
heel ver moest ze lopen.
Mensen wisten wie ze was.
Maar haar naam was niet bekend.
Want die had ze niet.
Waarom niet, fluister ik?

Was ik de enige die niets wist?
Verder liep ze,
verder omhoog.
Na een lange dag.
Een dag die voor haar voelde als niets.
Terwijl ze kapot was.
Geen gevoel.
Terug naar ‘mein Kampf’, fluistert ze.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Samuel

Geen toekomst zeg ik.
Mensen kijken me vragend aan.
Iedereen loopt.
Ik blijf alleen staan.
Een stomp in mijn rug.
M'n knieën bewegen weer stug.
stappen, vooruit, sneller, omhoog.
Niet alleen ik,
ook al die anderen.
Niemand weet waar we heen gaan.
We willen niet verder,
Maar we kunnen niet stil blijven staan.
Blijven gaan.
Iedereen weet wat er dan gebeurd.
Er zal weer een man komen,
die je met geweld uit de menigte sleurt.

Papa, mama.
Iedereen ben ik kwijt.
Was ik maar stil geweest,
voel zoveel spijt.
Maar nu hebben ze mij.
mijn familie is nog vrij.
Maar pijn is alles wat ik voel.
Geen doel.
Alleen maar lopen,
doen wat ze vragen.
Zoals alle dagen.

Sophie, mijn zusje.
Iedereen zag het gebeuren.
Ze was te jong om te werken.
Zoveel gedachten,
toen ze haar weg sleuren.
Het was geen mens.
Maar ze had een wens,
Dat ik zou vechten.
Want iedereen heeft rechten.
Maar niet hier,
fluister ik.
Iedereen kijkt me aan.
Ik maak de keuze,
en blijf nu echt stil staan.
Een bewuste keuze,
Om met Sophie mee te gaan.

------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

 

 

fashionn

graphic workshop

ander zichtpunt

think positive

think positive. don't think dark.

een kip met een lamp als hoofd.
en een meisje met een lamps als hoofd.

we moesten een lamp ontwerpen en ik heb er voor gekozen om een idee op twee verschillende manieren uit te werken. iedereen kent natuurlijk wel donald duck en daarbij willie wortel de uitvinder en zijn hulpje lampje. lampje is een robot met een lamp als hoofd.

dit idee heb ik uitgewerkt bij een kip achtig figuur en bij een mensfiguur..