graphic workshop

Het subjectieve object.. Ja, op zich klinkt het al niet zo leuk. Uiteindelijk viel het gelukkig heel erg mee. Iedereen moest een object mee. Daar denk ik dan dus niet zo lang over na. En het werd een simpel potje met een foto erop gedrukt. Niet iets speciaals dus. Toen moesten we 10 minuten over ons object gaan schrijven. Over een potje dus. Maar het ging makkelijker als gedacht. Vanaf dat punt moesten we een onderzoek verrichten naar de vorm van het object. Hierbij moesten we aan alles denken. En er is geen juiste manier om het onderzoek te doen.. Voor mij een vage opdracht waar ik niet echt wat mee kon. Het moest wel gestructureerd zijn, en mensen moesten kunnen zien hoe jij denkt. Uiteindelijk moesten we hiermee een boekje gaan maken. Er staat een foto van 5 personen voor op. Ik heb besloten om er een ''emotionele'' betekenis aan te geven, en het potje te presenteren hoe ik het zie of graag wil zie. Mijn fantasie erbij gebruiken dus!

Met het potje ben ik gaan stempelen. Dit heb ik met een soort verf gedaan, en later bewerkt. Wat je dus heel mooi ziet zijn de structuren van de verf en de grote verschillen in de afdrukken die ik heb gemaakt, in het algemeen maar ook wanneer je het uitvergroot.. Hieronder de stempels die ik uiteindelijk in m'n boekje heb gezet.

 

 Daarnaast heb ik ook nog foto's gemaakt. om het mysterieus te houden heb ik er voor gekozen dit met de scanner te doen. dan krijg je dus een heel ander beeld van het potje. De foto's zijn soms een beetje vaag of onduidelijk, maar dit is niet storend in het geheeld. Ik vond het zelf wel iets hebben om weer op een andere manier het potje te presenteren.. Hieronder de foto's.

Daarna ben ik verder gegaan op de personen. Allemaal bij de naam genoemd heb ik gedichten toegevoegd. 

 -------------------------------------------------------------------------------------------------------

Sophie

Zoveel kou,
als een deken.
Het was wat haar warm hield.
Alleen liep ze.
Maar ze was mooi.
Dat fluisterde ik.
Want het mocht niet te hard.
Niemand mocht het horen.
Ook zij niet.
Ze moest in die waan blijven.

Alleen liep ze.      
De berg op.
De donkere nacht kwam met snelheid.
Nog ver,
heel ver moest ze lopen.
Mensen wisten wie ze was.
Maar haar naam was niet bekend.
Want die had ze niet.
Waarom niet, fluister ik?

Was ik de enige die niets wist?
Verder liep ze,
verder omhoog.
Na een lange dag.
Een dag die voor haar voelde als niets.
Terwijl ze kapot was.
Geen gevoel.
Terug naar ‘mein Kampf’, fluistert ze.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Samuel

Geen toekomst zeg ik.
Mensen kijken me vragend aan.
Iedereen loopt.
Ik blijf alleen staan.
Een stomp in mijn rug.
M'n knieën bewegen weer stug.
stappen, vooruit, sneller, omhoog.
Niet alleen ik,
ook al die anderen.
Niemand weet waar we heen gaan.
We willen niet verder,
Maar we kunnen niet stil blijven staan.
Blijven gaan.
Iedereen weet wat er dan gebeurd.
Er zal weer een man komen,
die je met geweld uit de menigte sleurt.

Papa, mama.
Iedereen ben ik kwijt.
Was ik maar stil geweest,
voel zoveel spijt.
Maar nu hebben ze mij.
mijn familie is nog vrij.
Maar pijn is alles wat ik voel.
Geen doel.
Alleen maar lopen,
doen wat ze vragen.
Zoals alle dagen.

Sophie, mijn zusje.
Iedereen zag het gebeuren.
Ze was te jong om te werken.
Zoveel gedachten,
toen ze haar weg sleuren.
Het was geen mens.
Maar ze had een wens,
Dat ik zou vechten.
Want iedereen heeft rechten.
Maar niet hier,
fluister ik.
Iedereen kijkt me aan.
Ik maak de keuze,
en blijf nu echt stil staan.
Een bewuste keuze,
Om met Sophie mee te gaan.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------