writing art

Omdat ik met graphic bezig was met gedichten, dacht ik dat dit er ook wel op zou kunnen.
Ik heb nu mijn gedichtenbundel zo goed als af, en ik ben alleen nog bezig met de opmaak samenvatting etc. hij zal uiteindelijk op bol.com komen, en heel misschien in de boekhandel in holten. (en misschien op de e-reader) hier een klein voorproefje.

Little girl

 Klein meisje,

 Hoe kon je zo sterk zijn?

 Alles overleven?

Waarom ben je nooit gevlucht?

 Maar heb je ervoor gekozen om zo te leven.

 Pijn en liefde stroomden door elkaar.

 En je zei het nooit

 Maar het was zwaar.

 Telkens blijf je dromen,

 En blijf je zien.

 Wat een ander niet zou willen.

 Verandert jou leven misschien?

 Hoeveel verantwoordelijkheid kunnen ze verwachten.

 Wat je eigenlijk al heel lang bij je draagt.

 En met het zicht vooruit.

 Zorgen ze dat niemand meer teveel van je vraagt.

 Dus klein meisje,

 Blijf vechten,

 En je zal andere dingen gaan zien.

 Ooit word je gelukkig en denk je,“dit is wat ik werkelijk verdien.”

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Nooit opgeven

laat me gaan waar ik wil.
laat me staan waar ik wil.
Ik wil wel verder.
Maar niet zoals het moet.
Ik wil niet ouder worden.
Ik wil blijven zoals ik ben.
Zoals ik het noem overleven.
Echt leven.

Laat me zijn.
Zijn hoe ik ben.
Nog jong.
Van alles beleven.
Nog zo jong,
mezelf aan de wereld overgeven.

Want er is nog zoveel mee te maken.
En ik wil niet verder.
Niet oud worden,
of opgroeien.
Opgroeien betekent opgeven,
en opgeven doe ik niet.
Want ik blijf voor altijd jong.
Zo jong,
om nog zoveel mee te maken.

Want hoe moeilijk is het om op te groeien,
en jezelf te blijven?
De tijd tikt door,
en er zal teveel achterblijven.
Alleen sommige volwassenen,
Zijn de kinderen die het overleefden.
Want de maatschappij laat je opgroeien.
Je hele leven lang.
Laat je opgroeien om mee te gaan.
Maar de wereld maakt me bang.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

kelder

Goedemorgen wereld,
het bewijs dat ik nog leef.
deuren en ramen blijven gesloten.
Want hij wil dat ik alles geef.
Licht piept door die kieren en gaten.
Ik kan niet praten.
De stilte doet zowaar pijn.
Maar hij wil me houden waar ik ben
en dat is klein. 

Snel komt hij terug,
Hij zal schelden en het me laten voelen.
Al zijn emoties komen eruit,
ze zullen mij overspoelen.
Ik krijg het als pijn,
als gevoel,
als verdriet.
De meeste pijn voor mij,
is dat niemand hierbuiten het ziet.

Dagen en nachten,
Ik blijf opgesloten
en zit alleen.
Niemand mist me,
of zoekt me.
Ik moet hier zelf door heen.
Ik zit gevangen in een kelder,
en kan er niks meer aan doen.
Het is beter om me aan alles over te geven,
en proberen aan zijn eisen te voldoen. 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

Eersteklas

M’n buurman en m’n moeder,
in een rij lopen we achter elkaar aan.
Telkens sneller,
niemand mag blijven staan.
M’n broertje en m’n tante,
zoveel mensen die ik ken lopen erbij.
Niemand durft wat te zeggen,
allemaal lopen we in dezelfde rij.

Geduw en getrek,
de trein in,

we moeten.
Luidt kraakt het hek.
Splinters boren zich in m’n voeten.
Ieder op een halve vierkante meter.
Je voelt elkaars angst.
In de wagon wordt het heter en heter.
De Duitsers doen lacherig over hun ‘vangst’.

Niemand weet waar we heen worden gebracht,
maar de trein begint snelheid te maken.
Ik pak m’n moeders hand en fluister zacht,
‘Ik ben zo bang dat ik jullie allemaal kwijt zal raken’.

Het voelt zo raar,
want mama praat het niet goed.
Ze fluistert alleen voorzichtig,
‘Niemand weet wat een dictator met mensen doet’.